◀️ماشین‌زمان افسانه ای که به واقعیت پیوست
🖋️ محمدکاظم حسنی پور
آنچه در ادامه می خوانید، تفالی بر احوال صنعتی است که در ده پنجم زندگی‌اش به سر می‌برد و ضعف به سبب کهولت سن در آن بیش از آزمودگی و خِبرت در چهره‌اش نمایان است.
اگر بخواهیم انصاف را در نظر بگیرم و خودروسازی کشورمان را با آنان که در هم‌آوری قطعات و تولید نفربران اروپایی دستی برآتش دارند، در حلقه قیاس نگذاریم؛ می‌توانیم هم‌سنجی را، آسیایی بگیریم که تولیدکنندگان آن هم‌عصر با شرکت های تولید کننده داخلی هستند.
در تولیدات کشور های شرق آسیا همچون چین و کره‌جنوبی ضمانت چند ساله خودرو ها را می بینیم که در این مدت برای ارائه خدمات پس‌از فروش هزینه‌ای از مشتری اخذ نمی‌گردد؛ فارغ از دریافت و یا عدم دریافت هزینه، این تعهد نسبت به محصولات می تواند یکی از نشانه های کیفیت باشد؛ حال آیا چنین موردی در بین تولیدکنندگان داخلی نیز رواج دارد یا خیر؟
صادارات محصول یکی از شاکله های دیگری است که می‌توان با اتکا به آن ادعای کیفیت را برای یک محصول و کالا بیان کرد. بازار هدف برای صادرات خودرو های داخلی عمدتا عراق و سوریه است؛ که مردم این کشور ها به واسطه وجود گزینه های بهتر در سال های اخیر رغبت چندانی به خرید خودرو های ایرانی ندارند.
یکی از معیار های مهمی که می‌توانست مردم کشور های مذکور را به سمت خرید خودرو های ما سوق دهد، مصرف نسبتا پایین سوخت در این خودرو ها بوده است، چرا که بالا بودن بهای سوخت در این کشور ها یکی از دغدغه های ایشان می باشد، به طوری که پراید در بین مردم عراق به «خودرو روزه‌دار» معرف است.
دست بر قضا چندی پیش بود که عراق دیگر خرید خودرو های ایرانی را با چسباندن برچسب «خودرو بی‌کیفیت» صلاح ندید. در حالی که غیر استاندار بودن خودرو داخلی پیامدهایی همچون افزایش آلایندگی در کلان شهر ها، خسارات رانندگی و جان‌باختن هموطنان را به همراه داشته است، جالب اینجاست که عراق استاندارد های تولید خودرو را در ایران رد و کیفیت تولیدات را قبول ندارد.
با این همه عراق برای ارزیابی کالا های وارداتی از سه کشور کره، چین و ژاپن کارشناسانی را به کارگرفته و اصلی ترین معیار ها را برای تایید واردات خودرو، مسائلی همچون سیستم ترمز، ایربگ و میزان مصرف سوخت تایین کرده است.
از این ها گذشته طبق گزارش خودروسازان به بورس در پنج ماه اول سال گذشته تنها ۵۱۴ دستگاه خودرو به خارج از کشور صادر شده که از مدت مشابه آن بیشتر، اما با این حال ضعف در صادرات این محصولات مشهود است.
همه اینها می‌تواند مهر تاییدی بر عبارت«کالای تولیدی، شایسته مصرف کننده ایرانی نیست» باشد؛ گویی که شعار «حمایت از تولید محصول ایرانی» هم برای این صنعت کار ساز نبوده؛ و ادامه این روند و تولید محصولی این چنینی به عنوان خودرویی با کیفیت و لایق مصرف کنند، اندیشه باطلی است که تنها منفعت‌طلبی عده‌ای را بانگ می زند و با نگاهی گذرا به آمار های سوانح جاده‌ای به این مهم پی می‌بریم که تولید خودرو، تولید ماشین زمانی است که موعد مرگ هموطنانمان را تسریع می‌کند و گذر از پل دنیا را هموار.
